Küçükken en sevdiğim aydı. Sonra büyüdükçe sevmemeye başladım,şimdi küçüldükçe tekrar sevmeye başlıyor gibiyim.
Küçülmek, söylerken ne kadar irrite edici, ama her eylemin tersi de olmalı, nasıl yaşlandıkça bedenen küçülme kaçınılmazsa, ilk başta belirttiğimiz büyümenin de bir karşısı olmalı denge için.
Ha etrafımdakiler hep büyüdükçe büyüyorlar, bilgeleşiyorlar, e işte denge için ben ve benim gibiler de küçülüyor, yozlaşıyor. Mesela hiç utanmadan söylerim ki geçen seneye göre daha yozum, daha az hedefim var, daha az ülkemi, vatanımı, milletimi, atalarımı, göktürkleri, adı hz ile başlayanları düşünüyorum.
Eksinin de eksisine indim, negatif de olsa düşüncelerim varken artık düşüncelerim bile yok gibi, apolitik, a.... bilmemne mi oldum, sanmam apolitik duruş bile bir duruş ben orda bile değilim.
Artık sadece baba olarak anılmak istenci olabilir mi diye düşünüyorum. Sen kimsin? Cerenin kocası, Arenin babası, birilerinin oğlu, birilerinin yakın arkadaşı. Öyle bişeyim ben. Çok ağır konuşacaktım kendimle ilgili dilim bu kadarına vardı, çok da yufka yürekliyim kendime karşı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder